Geschreven door Jan Hoek, 14 november 2002
Vanaf het moment dat de diva Kelly haar verpletterende entree maakte op de televisie werd transseksualiteit gehuld in een jasje van glitter en glamour. Er kwam een discussie op gang. Onder andere over wel of niet toelaten van de transformatie op jonge leeftijd. Het leven van een transseksueel valt volgens mij niet mee. Bloed, zweet en tranen. Shirley, zelf op jonge leeftijd van sekse verandert, bewijst het tegendeel. Niet dat haar leven zo glamoureus is als dat van Kelly. “Ik ben eigenlijk meer het met een DVD-tje op de bank-type.”
Ik heb met haar afgesproken in café De Balie. Als ik aan kom fietsen, staat ze al buiten. Ik kan met geen mogelijkheid zien dat ze ooit een jongen is geweest. Ze heeft een bruine leren broek aan en een bruin jasje. Ze ziet er uit als een gewoon meisje. Maar toch wist ik dat zij het was. Misschien omdat ze een stuk langer is dan de gemiddelde meid van achttien. Als we eenmaal binnen zitten en ik vraag of ze het eng vindt om er over te praten, geeft ze als antwoord: “Brand maar los!”
Ik begin een beetje stotterend met de vraag sinds wanneer ze als een vrouw door het leven gaat. “Op mijn dertiende ontdekte ik dat ik liever een meisje dan een jongen wilde zijn. Op mijn zestiende ben ik anti-mannelijke hormonen gaan slikken en een jaar later begon ik met het slikken van vrouwelijke hormonen. Maar ik ben nog niet volledig vrouw, in augustus krijg ik mijn definitieve operatie.” Als de betekenis van haar woorden tot mij doordringen, valt er even een kleine stilte.
Shirley vertelt wel openhartig haar verhaal al vertoont ze nauwelijks een emotie. “Het begon ermee dat ik een keer kleren jatte van mijn moeder. Die had ik aan gedaan. Dat gaf naast opwinding ook een heel goed gevoel. Op dat moment wist ik dat alleen vrouwenkleren aantrekken voor mij niet genoeg zou zijn. Ik wou gewoon een vrouw zijn. Later ben ik ook zelf kleren gaan kopen. Heb ik uren in de winkel gestaan omdat ik niet echt durfde. Uiteindelijk heb ik ze net voor sluitingstijd gekocht. Later ben ik naar het AZU gegaan in Utrecht en daar hebben ze onderzoeken gedaan.” Waar kocht je dan je kleren, in de Wonder Woman of in de..? “Nee, gewoon in de HEMA.”
“Voordat ik die kleren van m’n moeder had aangedaan was ik een redelijk normaal jongetje. Ik speelde meer met jongens, dan ik met meisjes speelde. Ik hield dan wel niet van voetballen, maar ik speelde ook nooit met Barbies. Ik hield meer van Lego. Wel werd ik vroeger erg gepest. Ik werd bijvoorbeeld in elkaar geslagen. Ik was dan wel een jongetje, maar was als jongetje toch anders. Mijn psychiater zegt dat dat pesten best de oorzaak kan zijn geweest dat ik in een vrouw wilde veranderen. Maar ik zal er ook wel aanleg voor gehad hebben.”
Ik zeg haar dat ik het wel erg moedig vind dat ze op zo’n jonge leeftijd al voor zoiets uit durft te komen. Maar ook dat bleek erg mee te vallen. “Mijn ouders hebben het zelf ontdekt, althans mijn moeder kwam er achter dat ik vrouwenkleren droeg. Toen heb ik het hele verhaal maar verteld. Mijn vader was in het begin wel geshockeerd. Hij is blijven hangen in de jaren zestig en toen waren dat soort dingen nog niet zo geaccepteerd. Hij vond in het begin dat ik me aanstelde. Toen ik eenmaal bij het AZU was en daar gesprekken had gehad met mijn psychiater, ook wel eens met mijn ouders erbij, toen accepteerde mijn vader het pas echt. Nu kan het hem niks meer schelen.” Merk je dat je ouders anders doen sinds je een meisje bent? “Nou, ik mag bijvoorbeeld niet meer in mijn eentje ’s avonds door het bos fietsen. Verder is er eigenlijk niks veranderd.”
“Op de middelbare school ging het ook vrij makkelijk. Een paar mensen wisten het al. Ik heb er een spreekbeurt over gehouden. Over dat ik dat wou en over hoe zo’n operatie dan eigenlijk gaat. Iedereen reageerde eigenlijk heel goed. Binnen de kortste keren wist de hele school het. Maar nooit dat mensen moeilijk deden of zo. Alleen de lagere klassen maakte wel eens een opmerking. Ik zit dan ook wel op een hele blanke school, ik denk dat dat wel anders zou zijn als er meer allochtonen op je school zitten. Bij allochtonen is transseksualiteit nog niet zo geaccepteerd. Ik heb de spreekbeurt gehouden als jongen, maar wel op het moment dat ik ben begonnen met meisje worden. De periode daarvoor leidde ik een dubbelleven. Op school was ik gewoon een jongen en ’s avonds verkleedde ik me als meisje.”
Ik ben benieuwd of ze inmiddels al haar eerste vriendje heeft gehad. Ik begin mijn vraag met de opmerking dat ik er vanuit ga dat ze op jongens valt. Weer blijk ik het helemaal verkeerd te hebben. “Ik val dus op meisjes en dat heb ik altijd al gedaan. Maar ik heb nog nooit een relatie gehad. Ik zou het wel willen, maar wil even wachten tot mijn lichaam af is. Dat ik op meisjes val, weet ook bijna iedereen inmiddels. Als je er eenmaal uit ben je dat je transseksueel bent, dan kan dat andere er wel bij. Wel was ik ooit verliefd op een meisje uit mijn klas. Dat heb ik haar nooit durven vertellen. Eigenlijk ben ik een heel verlegen meisje, een verlegen meisje met een hele grote bek. Ik leid sowieso niet het leven dat je van me zou verwachten. Ik ben bijvoorbeeld geen party-animal en hou ook niet zo van extreme kleding zoals een hotpants. Ik ben meer het type DVD-tje op de bank kijken. Ik hou ook van internetten.”
In augustus zal ze definitief vrouw worden. Wat gaat ze als eerste doen als haar operatie achter de rug is? “Dan ga ik een striptease houden voor mijn vriendinnen. Als ze dat willen hoor.” En gelijk een leuke meid versieren? “Een vriendin van mij had er de volgende uitspraak over: ‘Zodra jij geopereerd bent, neuk je de hele stad maar plat, behalve mij.'” Als ik vraag of ze dat ook echt gaat doen, kijkt ze veel veelbelovend uit haar ogen. Ik word er een beetje gek van dat ze me maar blijft verrassen. Ze is is maar niet in een hokje in te stoppen.
Latere kanttekening
In heb het interview zoals het oorspronkelijk gepubliceerd is op m’n site laten staan. Maar inmiddels is mijn mening over sommige onderwerpen veranderd en zou ik onderwerpen anders verwoorden. En nee, ik heb ook niet de halve stad afgeneukt…
Bron: Spunk, 2002